به یاد شهید چمران

اینها را به نیت آن ننوشتم که کسی بخواند،و بر من رحمت آورد،بلکه نوشتم که قلب آتشینم را تسکین دهم ،و آتشفشان درونم را آرام کنم.
هنگامی که شدت درد و رنج طاقت فرسا می شد،و آتشی سوزان از درونم زبانه میکشید و دیگر نمیتوانستم آتشفشان وجود را کنترل کنم ، آنگاه قلم به دست می گرفتم  و شراره های شکنجه و درد را ذره ذره از وجودم می کندم و بر کاغذ سرازیر میکردم ...و آرام آرام به سکون و آرامش می رسیدم.